De Nieuwe Kerk is gebouwd in het begin van de 15de eeuw, op een plek waar tot dan een boomgaard was. In 1408 kreeg de bouw van deze Nieuwe Kerk, toen nog Onze Lieve Vrouwekerk of Maria- en Catharinakerk geheten, de bisschoppelijke goedkeuring.
Na de brand van 1645 werd de kerk gerestaureerd en verder verfraaid. Hoewel de tijd van de gotiek toen voorbij was werd voor het herstel de gotische stijl toegepast. Er werd een nieuwe preekstoel gemaakt en een nieuw orgel, waarvan de kast werd gemaakt door Jacob van Campen.
De Nieuwe Kerk wordt, sinds koning Willem I in 1814 in deze kerk de eed, op de grondwet aflegde, ook gebruikt voor de inzegening van koninklijke huwelijken en voor inhuldigingen. De inhuldiging van Koningin Beatrix vond er plaats op 30 april 1980. Op 2 februari 2002 werd het in de Beurs van Berlage gesloten huwelijk van Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima in de kerk ingezegend.
In deze kerk bevindt zich het graf van Michiel de Ruyter (bijgenaamd Bestevaêr ), de bekendste zeeheld in de Nederlandse geschiedenis. In de drie eerste Engels-Nederlandse Oorlogen speelde hij een belangrijke rol. Daarnaast nam hij deel aan diverse oorlogen in de Oostzee en tegen piraterij in de Middellandse Zee. De Ruyter was afwisselend in dienst van de staat en van reders, en was zelfs een tijdlang als zelfstandig ondernemer actief in de walvisvaart.

Onze wandeling brengt ons daarna in de Kalverstraat.
De Kalverstraat is de drukste winkelstraat in de stad Amsterdam. De straat dankt zijn naam aan de kalvermarkt die hier tot in de zeventiende eeuw werd gehouden. De Kalverstraat begint bij de Dam en eindigt bij de Munttoren (voorheen Regulierspoort). De naam kwam al in 1393 voor. Het gedeelte tussen het Spui en de Munt heette, toen het binnen de stad kwam te liggen, Byndewyck. Van 1486 tot 1629 vond op dit gedeelte ook een veemarkt plaats en dit werd daarom Ossenmarkt genoemd. Later ging deze naam over in Kalverstraat. De brug over het Spui, voordat dit gedempt werd, heette Osjessluis. De huizen aan de Kalverstraat hadden vroeger grachtentuinen die allemaal in de loop der tijd zijn verdwenen onder de bebouwing. Aan de Kalverstraat bevinden zich vele (Rijks)monumenten: het voormalige Burgerweeshuis (thans Amsterdams Historisch Museum), de H.H. Petrus en Pauluskerk (De Papegaai, zie foto hiernaast) en de Weeshuispoort .

Tijdens de Reformatie leefde leefde het Begijntje Cornelia Arendz, een zeer vroom Begijntje die er zeer veel moeite mee had dat de kerk in de handen van de Protestanten was gekomen. De Protestanten hadden de Begijntjes toegezegd dat zij gewoon in de kerk begraven konden worden, wat in die tijd gebruikelijk was. Cornelia kon dit niet over haar hart krijgen om, in haar ogen, onder de voeten van afvalligen begraven te worden en had bij leven geroepen "ik leit nog liever in de Goot!". Op 14 oktober 1654 overlijd Cornelia en wordt zij tegen haar wens in, in de kerk begraven. In de nacht na haar begrafenis horen de Begijntjes gejammer en gesleep van een doodskist. In de ochtend vinden zij haar kist in de goot. Wederom wordt Cornelia in de kerk begraven. Dit herhaalt zich nog 2 keer en de boodschap is duidelijk! Cornelia wordt in de goot begraven waar zij tot op heden nog rust.

Het Lieverdje is de naam van het beeld op het Spui in Amsterdam. Het beeld is gemaakt door de Amsterdamse beeldhouwer Carel Kneulman.
Een eerste poging om het een plaats te geven in de binnenstad mislukte. Toen enige tijd later door een sigarettenfabrikant uit Eindhoven aan journalist en schrijver Henri Knap gevraagd werd met welk geschenk hij de inwoners van Amsterdam een genoegen zou kunnen doen, was zijn antwoord: 'Zet Kneulmans Lieverdje op het Spui' .
Aldus geschiedde. Op 2 mei 1959 onthulden Jan en Nel Voortman het beeldje.
De benaming Lieverdje werd voor het eerst in verband gebracht toen Henri Knap het in 1947 gebruikte in de rubriek Amsterdams Dagboek in dagblad Het Parool. Hierin vertelde hij het verhaal van een kleine jongen van een jaar of tien, die een in de gracht gevallen hondje van de verdrinkingsdood had gered. Na dit eerste Lieverdje volgden er meer van dergelijke verhalen. Het Lieverdje symboliseerde hierin de straatjongens van Amsterdam, altijd op zoek naar kattenkwaad maar met een gouden hart.
n de jaren zestig werd het beeldje, gesponsord als het was door Hunter, het trefpunt van de "anti-rookmagiër" Robert Jasper Grootveld en zijn aanhang. Koosje Koster deelde er krenten uit, wat de Amsterdamse politie zag als een provocatie. De onbeheerste reacties van de "kippen" leidden weer tot provocaties, en zo ontstond rond het Lieverdje de beweging Provo.
De Provo's hielden hun happenings rond het beeldje. Soms leidde dit tot rellen met de politie. Het werd regelmatig feestelijk aangekleed, maar ook beklad en zelfs een keer gekidnapt.

Ondertussen is het beginnen te regenen. Regenjassen en paraplu's worden bovengehaald.

We wandelen langs de Singel met de Bloemenmarkt.
De Bloemenmarkt op het Singel is in alle seizoenen een van de meest kleurrijke en geurrijke bezienswaardigheden van Amsterdam. Het bijzondere is dat de koopwaar is uitgestald op drijvende schuiten. Dit is een overblijfsel uit de tijd dat alle bloemen en planten op deze markt nog dagelijks per schuit werden aangevoerd vanuit de tuingebieden rond de stad. Nog steeds worden de bloemen dagelijks aangevoerd, maar nu per bestelauto. Voor ons valt het niet mee, wegens de forse regenbui die juist op dit ogenblik op ons neerdaalt ! !

We gaan naar de Munttoren op het Muntplein.
De Munttoren was oorspronkelijk onderdeel van de Regulierspoort uit 1490 die in 1619 door brand werd verwoest. Na de brand was er van de twee hoektorens nog maar één over: De Munttoren. In de toren werden rond 1672 munten geslagen.
Het Muntplein is eigenlijk een brede brug waar het Singel in de Amstel uitkomt. Het is de breedste brug in de Amsterdamse Binnenstad. Deze brug heeft in de Amsterdamse brugnummering het brugnummer 1.

Hierna staat de tour met de rondvaartboot op het programma. Daarvoor moeten we terugwandelen naar de Dam.
Op de Dam nemen we dan het Damrak die naar het Centraal Station leidt.
Hiernaast links een foto van het Damrak met aan het einde ervan het Centraal Station.

Onze rondvaart start om 16.50u. We krijgen uitleg in 4 talen: nederlands, duits, engels en spaans.
We varen langs de achterkant van het Centraal Station dat gebouwd is op 8600 houten palen.
We varen nu eerst op het IJ.
Amsterdam is de tweede grootste haven van Nederland, na Rotterdam (die de grootste haven ter wereld is).
Haar grachten en havens bedekken een kwart van haar oppervlak. Bijna de helft van het oorspronkelijke vaarwater in Amsterdam is gedempt, maar een vol kwart van het stadsoppervlak bestaat nog steeds uit bevaarbare waterwegen. Met havens en 100 km. aan grachten is Amsterdam de waterigste stad ter wereld

Hiernaast een foto van het museumscip "De Amsterdam", een replica van een 18de eeuwse boot die vergaan is vóór de Engelse kust. Deze replica is rond 1980 gebouwd door vrijwilligers en werkloze timmerlieden die het vak van  scheepstimmerman wilden leren
We zijn in het Oosterdok.

De Montelbaanstoren is een Amsterdamse toren uit 1516 aan de Oudeschans. De oorsprong van de naam is onbekend. De toren heeft als bijnaam Malle Jaap, omdat de klokken van toren ooit op onregelmatige tijden spontaan begonnen te spelen.
De Montelbaanstoren is gebouwd toen het middeleeuws Amsterdam werd uitgebreid door het industrieterrein Lastage bij de stad te trekken. Hiervoor werd aan de oostkant een nieuwe gracht gegraven, de huidige Oude Schans. Waar deze het IJ naderde werd een verdedigingstoren neergezet.
In 1606 verloor de toren zijn verdedigingsfunctie. Er werd toen een sierbekroning in renaissance-stijl op geplaatst, ontworpen door stadsbouwmeester Hendrick de Keyser. De Montelbaanstoren werd daarmee 48 meter hoog. In de toren kwam een uurwerk, en enkele luidklokken. In 1610 zakte de toren, die gefundeerd is op plaggen (huiden genaamd), scheef. Hij moest toen worden rechtgetrokken.
Rembrandt, die in de buurt woonde, tekende de toren in 1644, maar zonder de opbouw van De Keyser.
In 1852 dreigde de toren te worden gesloopt, maar sinds 1878 is het Stadswaterkantoor in de toren gevestigd

De Stopera (een samentrekking van stadhuis en opera) is het Amsterdamse gebouwencomplex van stadhuis en opera, het Muziektheater. De herkomst van het woord Stopera wordt ook geclaimd door de tegenstanders van de bouw ervan en staat dan voor Stop Opera, bedacht door een protestgroep waarvan onder anderen de componist Peter Schat deel uitmaakte.
Het gebouw is ontworpen door de architecten Cees Dam en Wilhelm Holzbauer en werd in 1986 geopend. De bouw van het enorme complex, midden in de oude Amsterdamse Jodenbuurt, die net de Nieuwmarktrellen rond de metrobouw achter de rug had, was vanaf het begin omstreden.
De Stopera bevindt zich in de Amsterdamse binnenstad, tussen Waterlooplein, Amstel en de Zwanenburgwal, op het in de zestiende eeuw gedempte schiereiland Vlooienburg. Deze locatie werd in 1954 gekozen als plek voor een nieuw stadhuis, dat het oude stadhuis aan de Oudezijds Voorburgwal moest vervangen. Dit oude stadhuis was een vervanger voor het stadhuis op de Dam, het huidige Paleis op de Dam.

De "Magere Brug", zoals hij genoemd wordt door de plaatselijke bevolking, is een van de mooiste bruggen in de gehele stad. Naar verluidt heeft de brug zijn naam te danken aan de gezusters Mager. Deze twee zusters hebben misschien hier aan weerskanten van de rivier gewoond, en men zegt dat zij de houten brug gebruikten om elkaar te bezoeken. Een meer voor de hand liggende mogelijkheid is echter dat de brug eenvoudigweg zo is genoemd vanwege zijn smalle uiterlijk. In feite was deze brug ooit nog veel smaller dan nu het geval is. Het was zelfs voor voetgangers moeilijk elkaar te passeren terwijl ze de brug overstaken. Na vele jaren werd het verkeer rond de Amstel langzaam drukker en werd een bredere brug gebouwd ter vervanging van de oude. Sinds die tijd is het word "mager" niet echt meer toepasselijk. Het is echter nog steeds een van de mooiste bruggen in de hoofdstad. Er zijn fantastisch veel kleine lichtjes die de Magere Brug na donker romantisch verlichten. De brug is onder minnaars ook heel geliefd en een dankbaar onderwerp voor kunstenaars en fotografen. De Magere Brug belichaamt een eeuwenoude traditie van Amsterdam die voor altijd in de harten van de Nederlanders zal voortleven.

We varen het laatste stuk van de Herengracht binnen, voltooid op het hoogtepunt  van onze Gouden Eeuw. Hier woonden de rijkste kooplieden en regenten in stadspaleizen met tientallen kamers en grote tuinen aan de achterkant waar zich stallen, koetshuizen en personeelswoningen bevonden. De huizen zijn hier ook veel breder dan die aan de andere grachten. Een dubbele trap naar de voordeur kostte veel extra belasting en werd dan ook beschouwd als een symbool van weelde.  

Links na de Thorbeckebrug is een van de mooiste doorkijkjes in Amsterdam te zien: de Zeven Bruggetjes van de Reguliersgracht. Zeven boogbruggen op een rij in een van de mooiste grachten in de stad. In 1913 werd er een serieus voorstel ingediend in de gemeenteraad om deze gracht te dempen en er een verkeersweg van te maken. Een actiecomité van schrijvers en kunstenaars protesteerde met succes. Dankzij hen bleef een van de mooiste grachten van Amsterdam behouden .
Amsterdam is al eeuwenlang ondenkbaar zonder water, en dus ook zonder bruggen. Sinds de 17de eeuw verdeelt een spinnenweb van grachten en grachtjes de binnenstad in zo'n negentig eilandjes, die met elkaar verbonden zijn door vele honderden bruggen. Dankzij deze grachtengordel werd Amsterdam pas echt wereldberoemd. De stad telt dan ook meer grachten dan Venetië en meer bruggen dan Parijs

Omdat de toren zo hoog en zwaar was, mocht hij niet helemaal van steen worden gebouwd. Dan zou hij in de slappe grond zakken. Daarom werden de bovenste twee delen de geledingen van hout gemaakt. Dat is veel lichter. Daarna kreeg de toren een laagje verf in zandkleur. Niemand ziet dat het hout is!
Bovenop de Westertoren schittert een enorme kroon. Ruim 500 jaar geleden kreeg de stad Amsterdam een kroon cadeau van de Oostenrijkse keizer Maximiliaan. Sindsdien staat hij in het stadswapen. Je kent het wel: drie kruizen met een kroontje erboven. De grote kroon op de Westertoren heeft een doorsnede van ruim drie meter. De kroon is nagemaakt van de kroon van de Duitse keizer. Hij is van hout en er zitten 778 zogenaamde parels op van porselein. De edelstenen zijn nagemaakt van hout, met een laagje lood met rode verf. Vanaf de grond gezien, wel 85 meter lager, net echt! Bovenop staat de windhaan, die laat zien hoe de wind waait.