Terug naar Käthe Kollwitz fietstocht 2009

Na onze rondleiding in het kasteel van Wijnendale wacht ons In het Heuvelhof een bord boterham mix : boterham met kaas, paté, gerookte ham, groentjes, gekookte krielaardappeltjes.

En nu de fietstocht!!

Na een korte briefing door Gilbert, bestijgt men het stalen ros om 13.45u. Er zijn 48 fietsers en 4 deelnemers die ons vergezellen per auto.iDat zijn o.a. Jan Goens en Rik Sobry in de bezemwagen. Ook een fotograaf fietste mee : Wilfried Demeester !

Het eerste stuk (enkele km) gaat over grintweg of kiezelweg.

Vooraan de bende rijdt het broederpaar Gilbert en Norbert, de bende wordt afgesloten door Dirk en Jef.

De weersomstandigheden zijn zeer goed, alleen is er een vrij sterke kopwind.

Algauw blijkt het nut van een reservefiets : André Delanghe rijdt immers lek.

Iedereen houdt zich aan de afspraak : we rijden max. per 2.

Af en toe moet Norbert van de fiets om het verkeer op te houden aan de enkele kruispunten. Daarna moet hij telkens de ganse groep voorbij spurten om weer zijn plaats vooraan in te nemen. Maar voor een geoefend wielertoerist als hij, stelt dit geen problemen.

In Werken zien we de Kruisstraatmolen.
De Kruisstraatmolen ofwel Berghe's molen uit 1773 werd in 1921 overgebracht uit Torhout, ter vervanging van de in WO I stukgeschoten molen.
Het is een 3 zolder-molen, wat betekent dat er een extra zolder, de "hel", werd voorzien onder de graanzolder. Daar werd het meel tot bloem gezuiverd door de builmolen.

Na een 15-tal km bereiken we de 1 ste stop in de Smesse in Vladslo. Daar ondervinden we dat men nog goedkoop aan een pintje kan geraken. Heel typerend was de hulp die gegeven werd door een plaatselijke "klant" die rondliep met een schenkbord vol glazen bier.

Rond 15.45 u terug op ons stalen ros!!

We steken de drukke N363 over. De weg verbindt de steden Torhout en Diksmuide en heeft een totale lengte van 13 kilometer . De weg valt op door een kaarsrecht traject van meer dan 10 km , met aan beide zijden een rij hoge bomen.
De weg werd aangelegd in de 18e eeuw, tijdens de Oostenrijkse tijd onder keizerin Maria Theresia.

Na een 5-tal km komen we aan onze 2 de stopplaats : het Duits Militair kerkhof van Vladslo, Dit ligt in het Praatbos.

In het Praatbos hadden de Duitsers een verbandpost. Daar ontstond het Soldatenfriedhof Vladslo. Na de Eerste Wereldoorlog werd het uitgebreid en sinds 1957-1958 is het een verzamelbegraafplaats zoals die in Langemark en in Menen.
Bijna 22.000 graven werden naar hier overgebracht vanuit 61 Belgische plaatsen. Onder de eiken rusten 25.638 Duitse doden.
De eindeloze rijen platte, grijze grafstenen in het grasveld en vooral het 'Treurende ouderpaar' van de Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz, maken dit tot een van de indringendste militaire begraafplaatsen.
Hier geen helden, geen roem; alleen een veelzeggende stilte, een stille aanklacht.

Daar wandelden we allen tot bij het biddend ouderpaar van Käthe Kolwitz. Daar kregen we enkele woorden uitleg van Erna, onze webmeesteres.

Het stelt een vader voor, haar man en vader van Peter, met al zijn opgekropt verdriet. Hij wordt knielend afgebeeld met de armen krampachtig om het lichaam geslagen. Het hoofd groeit als het ware uit de opgetrokken schouders. Ingevallen wangen en een verbeten trek rond zijn mond vallen op.
De moeder, Käthe Kollwitz zelf, is knielend voorovergebogen, de ogen dicht tegen haar wang aangedrukt. Het massieve beeld drukt innigheid, verdriet en liefde uit.

Op een van de platen voor het beeld vindt men de naam Peter Kollwitz terug : de zoon van het 'Treurende Ouderpaar'.

Om 16.30 u terug verder richting Koekelare waar we een plaatselijk rondje maken . We zien er o.a. het Thais tempeltje dat bekend staat als Sala Thai .

Tenslotte houden we onze 3 de en laatste stop in De Inktpot. Het mooie weer nodigt ons uit om op het terras een Koekelaarse Doedel te drinken en dit in de onmiddellijke omgeving van de Käthe Kolwitz-toren.

En dan kwamen er dreigende onweerswolken ! Het moment om rond 17.45 u de tocht af te ronden. Dit gebeurt echter via een kuitenbijter : de Ruidenbergklim. Er vallen slachtoffers : enkelen moeten van de fiets. Geen nood bovenaan wordt er op iedereen gewacht.

Vlak voor de aankomst aan het Wijnendale kasteel, rijden we nog even tot bij de Fontein : een bron waar er vroeger water kon geput worden.

De Roopijpfontein of Wijnendalefontein

We volgen het Fonteinpad tot aan de drieweg, daar rechts de Julianadreef en vervolgens de eerste landwegel links, dit is de Fonteindreef die leidt naar de fontein.

De bron zorgt al enkele honderden jaren voor water. De familie Matthieu bouwde op het einde van de 19de eeuw een groot reservoir. Er werd ook een bronhuisje bij het spaarbekken gebouwd. Dit bakstenen huisje van stenen die ter plaatse werden gebakken, is het meest bekend bij de streekbewoners.

De bron werd veel gebruikt door de omwoners (aldus André Brassaert). Maar de toegang werd geweigerd o.a. als gevolg van het vele afval dat daar achtergelaten werd.

Sedert 2007 is het pad weer opengesteld na tussenkomst van de "Groenen".

Daarenboven is de omgeving van de Roopijpfontein nauw verbonden met de geschiedenis van Baekelandt omdat bendelid Barbara Bruneel in de onmiddellijke omgeving langs voetweg 21 woonde."

Rond 18.50 u bereiken we het eindpunt Het Heuvelhof. En dat was juist op tijd : de fietsers waren op de juiste plaats gebracht en toen opende de hemelssluizen zich : te laat echter om nog iemand te hinderen.

Afsluitend is er onze barbecue vanaf 19u.

Als aperitief kunnen we kiezen: martini, porto of sherry.

Een eerste keer vullen we ons bord met een rundsbrochette en een worst, vergezeld van sausjes, groente en zeer lekkere krielaardappeltjes. Daarna wachten ons nog ribbetjes en een kippenboutje. We kunnen kiezen tussen rode of witte wijn.

Het dessert "chocomousse" was zeer smakelijk.

Terug naar Käthe Kollwitz fietstocht 2009