We zien de enorme rugzakken waarmee de soldaten moesten zeulen, zo'n rugzak woog 30 à 35kg en daarmee moesten ze ook een 30-tal km per dag afleggen .
Aan iedere kerk stond een pomp (drinken) en eten vroegen ze aan de burgers.

We zien een rieten mand met de theeset voor de officieren.

In de zaal met alles voor de verdediging zien we handgranaten en maskers als bescherming tegen de giftige gassen.
De gids vertelt dat de vroegste bescherming tegen het giftige gas gewoon een zakdoek was , gedrenkt in urine, die men voor de mond hield. De ammoniak van de urine kon het chloorgas neutraliseren.

Vanaf 1915 begon ,men granaten af te schieten met fosgeen. Tegen deze nieuwe chemische strijdmiddelen als fosgeen bood de doek geen bescherming meer. Dit was de aanzet tot de ontwikkeling van gasmaskers met een absorptiefilter van koolstof
Op de foto hiernaast zien we dat zelfs de paarden een gasmasker droegen.

Passchendaele 1917. Na zijn succes vanaf 1915 met chloorgas had Professor Fritz Haber weer een nieuw strijdgas voor de Duitsers ontwikkeld, dat zuurstof onttrekt aan de lichaamsorganen, maar niet onmiddellijk verstikkend werkt. Mosterdgas dringt dwars door de kleding heen om eerst grote blaren op de huid te trekken. "Yperiet" is vervolgens ook vernietigend voor longen en ogen, het kan zelfs doofheid veroorzaken, en het kan uiteraard ook de dood door een uiteindelijke verstikking tot gevolg hebben. In de nacht van 12 op 13 juli bestookten de Duitsers het Front tussen Hooge en Wieltje, over een breedte van 3 kilometer, voor het eerst met een bombardement van mosterdgas. Na de ontploffing van de gasgranaten verspreidde het gas zich, zeg maar, verwaaide het, over het slagveld. In de nachten, die er die week op volgden, werden alle Britse troepen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders en Canadezen, vanaf Nieuwpoort aan de kust tot aan het bos van Ploegsteert langs de Franse grens, bestookt met mosterdgas.

Nog later kwamen de aanvallen met Blaukreuz.

Er is een zaal gewijd aan de Flanders I-Stellung.

Op 4 oktober bereiken de Britten de Flandern I-Stellung. Die linie willen de Duitsers koste wat kost verdedigen. Daarom wijken ze af van hun gebruikelijke tactiek en plaatsen ze al hun troepen in de voorste linie. Het resultaat is een bloedige catastrofe: 4 oktober wordt een zwarte dag voor de Duitsers. De Nieuw-Zeelanders veroveren ' s Graventafel en de 3e Australische Divisie doorbreekt de Flandern I-stelling bij het latere Tyne Cot Cemetery.

In deze kamer wordt er door de gids wat uitleg gegeven over de bunkers.
Een bunker had altijd verschillende uitgangen.
Boeren uit de streek braken de bunkers zelf af.

De volgende kamer is volledig gewijd aan de 3de Slag bij Ieper met foto's, kaarten, wapens, enz.

Dag per dag wordt hier opgegeven wat gebeurd is.

Twee derde van d e granaten is niet ontploft, en één derde van een miljoen is meer dan 300 000... ( ! )

We komen in een zaaltje waar het wat frisser is, gewijd aan DOVO , de organisatie die instaat voor het vinden en ophalen van onontplofte oorlogsmunitie uit de Eerste Wereldoorlog . In onze streek is dat nog altijd jaarlijks meer dan 200 ton !
De volledige naam van deze ontmijningsdienst is: Dienst voor Opruiming en Vernietiging van Ontploffingstuigen.
Hun hoofdopdracht is het opruimen van munitie afkomstig van beide wereldoorlogen . In dit domein reageert DOVO op gemiddeld 3500 oproepen per jaar gaande van een handgranaat tot vliegtuigbommen van 500 kg en meer. In totaal wordt er per jaar ongeveer 250 ton munitie opgehaald, geneutraliseerd en vernietigd. Per jaar wordt er, voornamelijk in de Westhoek, een 10 ton "probleemmunitie" gevonden.
Een tweede opdracht die hierop aansluit behelst het ontmantelen van de chemische en toxische munitie van de Eerste Wereldoorlog .

In de v olgende zaal: kunst vanuit de tranchees.

En dan komt het hoogtepunt van dit bezoek aan het museum : de absolute blikvanger is een onderaardse gang met een communicatie- en verbandpost, hoofdkwartieren, werk- en slaapplaatsen,een atelier en een pompkamer. Het is de reconstructie van een ondergrondse schuilplaats uit 1917,
"We died in Hell, they called it Passchendaele". 'Passchendaele' - spreek op z'n Engels uit: passion-dale, 'vallei van het lijden' - is sinds W.O.I behalve een West-Vlaams dorp ook een wereldwijd begrip .