Samenkomst om 8.30u aan de Oude Kaasmakerij , waar we eerst koffie drinken . Ondertussen arriveren ook de laatste vogels, zelfs René en Ghislaine die verloren gereden waren.

Om 9.20u naar buiten en... het regent niet meer ! ! Dus besluiten we het erop te wagen met de fiets. Na een 2-tal km hard trappen (want Tynecot ligt op een heuvel) bereiken we de grootste Britse begraafplaats op het Europese vasteland.

We worden opgewacht door onze gids Frans Descamps.

Het venster kijkt uit op de helling waar Britse soldaten met honderden tegelijk hun dood tegemoet liepen. Tyne Cot is immers gebouwd op de frontlijn. Luchtfoto's van nu in confrontatie met luchtfoto's van het front en oude filmfragmenten geven een beeld van hoe dit landschap tijdens de Slag van Passendale werd verwoest.

Centraal op het kerkhof bevindt zich het Cross of Sacrifice, gebouwd bovenop de centrale bunker. Hierachter bevindt zich de Stone of Rememberance.
Het kruis heeft een zwaard in het midden, daarom is het niet echt een christelijk symbool, maar wel een symbool voor "sacrifice" of opoffering.
Het grote witte kruis vinden we op bijna alle Britse militaire begraafplaatsen. Het is ontworpen door Sir Reginald Blomfield (ontwerper van de Menenpoort). Op het kruis vinden we een bronskleurig zwaard voor de niet-christenen.

Tyne Cot kreeg zijn naam van de 50th Northumbrian Division, één van de vele divisies die hier slag leverden. De vijf Duitse bunkers die hier nu nog te zien zijn, stonden gegroepeerd rond een oude schuur: die deed de soldaten denken aan de "cottages" in de buurt van de Tyne, een rivier in Noord-Engeland

Toen koning George V in mei 1922 een pelgrimstocht maakte langs de oorlogsgraven die nog in aanbouw waren, suggereerde hij dat het grote kruis op één van de bunkers zou worden gebouwd. Baker hield zich aan die suggestie en liet een kleine opening zodat het beton van de bunker zichtbaar zou blijven

Het Cross staat op het middelpunt van twee concentrische cirkelfragmenten waarvan het kleinste is uitgewerkt als een trappenpodium voor de Stone of Remembrance. Het grootste cirkelfragment herinnert aan de boogvorm van de Ypres Salient en vormt de muur van het indrukwekkende Tyne Cot Memorial.
Hoewel de Duitsers op 7 oktober 1914 even tot in Ieper doorstootten, is de stad de vier volgende jaren altijd in geallieerde handen gebleven. Ze lag in een uitsprong van het front, die de 'Ypres Salient' heette. Deze muur van de vermisten werd gebouwd toen bleek dat de Menenpoort te Ieper te klein zou zijn om alle namen van Britse vermisten in te graveren. Op de 172 panelen staan 34 927 namen van soldaten vermeld die vermist werden na 15 augustus 1917.

Dicht bij het offerkruis staan er vier Duitse grafstenen . Die zijn te herkennen aan hun platte bovenkant dit in tegenstelling tot de andere die licht gebogen zijn. Zelfs ten tijde van oorlog en kort erna is er nog altijd respect voor de doden al zijn ze zelfs de vijand.
Drie daarvan zijn niet geïdentificeerd. De andere heet Otto Bieber. Deze mensen stierven (oktober-november 1917) waarschijnlijk als krijgsgevangenen en werden ter plaatse begraven.

Andere aspecten die verwijzen naar de vijand zijn de bunkers:

a. De twee bunkers vooraan worden beklemtoond door de populieren die er omheen staan.

b. Op de bunker in het midden werd het Offerkruis geplaatst.

c. Op de twee bunkers achteraan werden nissen gebouwd met daarbovenop een gevleugelde maagd gebogen over een palmkrans. Dit symboliseert de overwinningsgedachte. De bunker waarop de nis is gebouwd, is een soort van oorlogstrofee.

De grafstenen zijn ongeveer 76 cm hoog en 38 cm breed, met een gebogen bovenvlak. De oorspronkelijke grafstenen werden gemaakt van witte kalksteen uit Portland. De Portlandgroeven zijn nu echter uitgeput en ter vervanging gebruikt men kalksteen uit Italië.

• Alle zerkjes dragen dezelfde ingebeitelde vorm van informatie, van boven naar onder :
• Voor de doden van het Verenigd Koninkrijk staat er een kenteken van de eenheid, meestal van het regiment. Voor Engelsen vinden we daarin een roos of een leeuw, voor Schotten een schuin kruis of een distel, voor Ieren een harp.
• Voor de doden van de overzeese gebieden staat er een teken van hun land. Voor Canadezen een esdoornblad, voor Australiërs een wapenbord in de vorm van een opgaande zon, voor Nieuw-Zeelanders een varentak, voor Zuid-Afrikanen een springbok, voor Newfoundlanders een kariboe.
• Stamnummer en rang
• Naam in hoofdletters
• Naam van het regiment of de eenheid
• Overlijdensdatum en leeftijd (bv. AGE 20)
• Een godsdienstig symbool (bv. een kruis, davidsster)
• Als de dode naamloos is, is er alleen een kruis en de mededeling "Known unto God" of "A soldier of the Great War"

Het kerkhof is ontworpen door sir Herbert Baker. De muren rond het domein en de ingangspoort liet hij optrekken in silexkeien of vuursteen.

De hoofdingang van de begraafplaats is een kleine ontvangsthal met een puntig dak uit leien.

Onze gids wijst ons ook op de namen van een vader en zoon Moorhouse die hier beide gesneuveld zijn en liggen op deze begraafplaats.Vader Harry was een ervaren beroepsmilitair. Zijn zoon Ronald nam dienst bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog. Beide mannen waren officier en slaagden erin een schitterende officierscarriëre uit te bouwen tijdens de oorlogsjaren. Ze werden echter niet gespaard van het oorlogsleed. Naast de zware taak om hun manschappen te leiden in het heetst van de strijd, raakten ook de Moorhouses meer dan eens gewond. Op 9 oktober 1917 werd Ronald aan het hoofd van zijn eenheid gedood door Duitse kogels op de weg 's Graventafel-Mosselmarkt, niet ver van Tyne Cot Cemetery. Zijn vader sneuvelde een halfuur later. Hun lichamen konden niet meer worden teruggevonden en beide mannen worden op het Tyne Cot Memorial herdacht.